/////DOWN`owy opis\\\\\Przed Wam odcinek, w którym postanowił wystąpić mój przyjaciel od serca, czyniąc odcinek głupim jakich mało Nervozna anoreksija ( latinsko anorexia nervosa) ali živčno hujšanje je motnja hranjenja z izrazitim odporom do hrane in pomanjkanjem apetita . Velikokrat nervozno anoreksijo napačno poimenujemo kar anoreksija; anoreksija ali neješčnost je splošni naziv za izgubo ali pomanjkanje apetita, ne glede na vzrok. Przymusowe leczenie anoreksji. Niniejsze opracowanie poświęcone jest przymusowemu (bez zgody pacjentki) leczeniu anoreksji w trybie wnioskowym w szpitalu psychiatrycznym u osoby powyżej 18 roku życia, która posiada pełną zdolność do czynności prawnych (nie jest ubezwłasnowolniona). Od razu uwaga: brak zgody pacjentki oznacza, że Poremećaji u prehrani. Poremećaji u prehrani su ozbiljni psihički poremećaji koji zahvaćaju najmanje 40 000 osoba u Hrvatskoj. Najčešće se javljaju u adolescentno doba u osoba ženskog spola, ali obolijevaju i muškarci. Najčešći tipovi poremećaja u prehrani su: anoreksija, bulimija i prekomjerno prejedanje. Iako se različito Z badań krwi i moczu nie do końca można stwierdzić, ponoć anorektyczki z reguły mają dobre wyniki takich badań.. lekarka mi tak ostatnio powiedziała.. można stwierdzić po poziomie hormonów TSH , braku miesiączki od jakiegoś czasu, zimnych dłoniach, bladości skóry i wytrzeszczu oczu. Do szpitala mogą wsadzić cię wtedy jak Anoreksija je poremećaj koji je tipičan za period puberteta ili kod mlađih adolescenata od 14 do 18 godina. Ipak u nekim slučajevima anoreksija se može javljati i u kasnijem uzrastu u periodu adolescencije, kako kod devojaka tako i kod muškaraca. Bulimija nije poremećaj koji je tipičan samo za tinejdžere i mlade adolescente, ona se kIP1G. Witam :) Mam spory problem, którego nie mogę rozwiązać. Tak jak w temacie, chodzi o anoreksję. Kiedyś już pisałam na forum, ale od tego czasu minęło pół roku. Wtedy też, zachęcona poradami na forum, postanowiłam podjąć się leczenia. Chodzę do psychologa prywatnie i wciąż brak efektów. Nie wiem, czy można z tego wyjść. Załamuję się, bo przeraża mnie wizja wiecznego liczenia kalorii, ważenia się, myślenia o jedzeniu, nie jedzeniu, ile mogę zjeść, a ile nie. Chyba znam większość produktów i ich kaloryczność. Na dodatek zaczęłam mieć napady obżarstwa, z którymi staram się walczyć. Aktualnie ważę 42-43 kg, przy 166cm i mam 21 lat. Ciągle chce schudnąć. Teraz moim celem jest 41 kg. Chciałabym się dowiedzieć, czy są tu jakieś osoby, które pokonały anoreksję i wiedzą jak ją pokonać? Czy są jakieś sposoby na ten problem? Czy w ogóle można się z tego wyleczyć, a może widmo anoreksji zostanie ze mną na zawsze? Dziękuję za odpowiedzi. Cytuj zapytał(a) o 15:47 Jak szybko można popaść w anoreksje ? Jak myślicie przez jaki czas chudniesz tyle że popadasz już w tą chorobe psychiczną i ma sie anoreksje ? To pytanie ma już najlepszą odpowiedź, jeśli znasz lepszą możesz ją dodać 1 ocena Najlepsza odp: 100% Najlepsza odpowiedź EKSPERTM e g. odpowiedział(a) o 17:04: Tu nie chodzi o stopień wychudzenia, o szybkość chudnięcia. Skutki fizyczne są widoczne dopiero po jakimś czasie choroby, która psychicznie opanowuje bardzo szybko. Wtedy chora osoba całkowicie traci kontrolę nad chorobie możemy mówić, gdy taki stan trwa bynajmniej około 2 miesięcy i więcej. Np, nie można chorować jeden tydzień, czy dwa, ani też zachorować z dnia na wygląda tak, że np postanawiasz się jesz mniej słodyczy. Wprowadzasz w jadłospis zdrowsze zamienniki produktówCałkowicie odrzucasz te "niezdrowo" gdy to nie wystarcza - zaczynasz zmniejszać limit mniej, mniej i końcu jeszcze cięższe ćwiczenia stopniowo... Odpowiedzi EKSPERTSourire. odpowiedział(a) o 15:57 anoreksja fizyczna jest wtedy gdy Twój organizm jest tak wyniszczony, tak wygłodzony, że odbiera Ci sił. może doprowadzić do tego, że z wielkim wysiłkiem podnosisz chociażby butelkę z wodą. organizm może wyniszczać Cię od środka. kurczy Ci się żołądek .ale anoreksja to przede wszystkim choroba psychiczna. masz tak okropne obrzydzenie do jedzenia, że praktycznie nic nie jesz. po jakimś czasie dziwne jest dla Ciebie określenie 'głód' bo go nie odczuwasz. czasem masz ochotę coś zjeść, ale w głowie masz walkę, sama ze sobą. wyobrażasz sobie w głowie, że ktoś odradza Ci jedzenia, mówiąc, że jesteś gruba, że przytyjesz, a sama chciałabyś zjeść. jest jeszcze tak, że po zjedzeniu czegoś, widzisz siebie grubą, po prostu to widzisz, w lustrze. brzydzisz się własnego wyglądu. a zaczyna się wszystko od tego, że chcesz schudnąć, kilka kilogramów, potem jesteś chuda, wszyscy to widzą, ale nie Ty, chcesz chudnąć więcej, przestajesz jeść, a zaczynasz nałogowo ćwiczyć. No to jest choroba psychiczna. I można się szybko jej nabawić. Bedziesz myślała że jestes gruba, i przetsaniesz jeśc..a jeszcze gorzej z toba będzie jak np. będziesz ważyła ...załózmy 30kg przy wzroście , a dalej będziesz myślała żę jesteś gruba . Ponad to cięzko jest z tego wyjść, czasami nawet w ogóle, wypadają włosy, zębby, nerki wysiadają. Straszna choroba według mnie nie da się określić tego czasu, można popaść w tą chorobę nie akceptując siebie, będąc zbyt perfekcyjnym, odchudzając się rygorystycznie blocked odpowiedział(a) o 16:10 Hmm... jak będziesz mało ważyła nic nie jadła bo wydaje Ci się, że jesteś jeszcze za gruba to możesz mieć taką chorobę. Adam;p odpowiedział(a) o 16:19 ikstrzy odpowiedział(a) o 15:48 zależy od człowieka i jego organizmu , ale tak ok ! miesiąc ;) Za to odpowiada psychika. Gdybyś ciągle widziała siebie jako grubą i ograniczyła jedzenie do zera, miałabyś anoreksje. Jeżeli jednak, CHCESZ to zrobić i to w dodatku po nic, nie uda Ci się. Przestaniesz jeść - narobisz sobie niezłego bigosu i przestaniesz się rozwijać, do końca życia, będziesz niską, niedorozwiniętą marudą ;D Hm,m to zalezy od organizmu ale anorejsja jest naparwde groźną chorobą;( Daisii odpowiedział(a) o 14:23 sucha333 odpowiedział(a) o 20:09 Tego sie nie do określić , ja np. mam 16 lat 163 cm i waze nie cale 37 kg jestem bardzo szczupła , i nieraz słysze głupie komętarze oo anorektyczka , chodz nią nie jetsem . ALe nie powiem bo patrząc w lustro widze sb grubszą , to jest straszny lek przed przytyciem , tak to nazwe . Wikiszka odpowiedział(a) o 22:06 Jeśli chcesz popaść w tą chorobę to pomyśl 3 razy. Ja chorowałam i nadal choruję na anoreksję. A co do pytania. Zaczyna się jak coś Ci się w sobie nie podoba, więc normalnie się odchudzasz i ograniczasz posiłki. Potem jesz mniej, mniej, mniej.. A potem głodówki. Moim zdaniem w anoreksję wpadasz jak zaczynasz głodówki. Na12345 odpowiedział(a) o 15:14 Powiem tak możesz jeść: chipsy, żelki, KFC, MC Donald's, orzeszki I inne fast food bo to choroba psychiczna. Uświadamiasz sobie że jesteś gruba świnia itp. Ja miałam anoreksję I naprawdę to jest koszmar a nie choroba Uważasz, że znasz lepszą odpowiedź? lub Zgodnie ze swoją misją, Redakcja dokłada wszelkich starań, aby dostarczać rzetelne treści medyczne poparte najnowszą wiedzą naukową. Dodatkowe oznaczenie "Sprawdzona treść" wskazuje, że dany artykuł został zweryfikowany przez lekarza lub bezpośrednio przez niego napisany. Taka dwustopniowa weryfikacja: dziennikarz medyczny i lekarz pozwala nam na dostarczanie treści najwyższej jakości oraz zgodnych z aktualną wiedzą medyczną. Nasze zaangażowanie w tym zakresie zostało docenione przez Stowarzyszenie Dziennikarze dla Zdrowia, które nadało Redakcji honorowy tytuł Wielkiego Edukatora. Sprawdzona treść Konsultacja merytoryczna: Lek. Beata Wańczyk-Dręczewska ten tekst przeczytasz w 7 minut Anoreksja, bądź jadłowstręt psychiczny, jest zaburzeniem psychicznym, które dotyka coraz większą liczbę osób szczególnie w młodym wieku. Istotą anoreksji jest świadome, rygorystyczne ograniczanie ilości przyjmowanych pokarmów, silne koncentrowanie się na wyglądzie i masie ciała. Czym jest anoreksja? Jakie są jej objawy i przyczyny? Czy anoreksję można leczyć? KatarzynaBialasiewicz / Getty Images Potrzebujesz porady? Umów e-wizytę 459 lekarzy teraz online Anoreksja - co to jest? Anoreksja - epidemiologia Anoreksja - rozpoznanie Anoreksja - przyczyny Anoreksja - przyczyny psychologiczne Anoreksja - przyczyny biologiczne Anoreksja - przyczyny środowiskowe Anoreksja - czynniki ryzyka Anoreksja - objawy Anoreksja - leczenie Anoreksja - powikłania Anoreksja - co to jest? Jadłowstręt psychiczny, czyli anoreksja jest zaburzeniem odżywiania charakteryzującym się nienormalnie niską masą ciała, intensywnym lękiem przed przybraniem na wadze i zaburzonym postrzeganiem własnego wyglądu. Ogólnie, anoreksja polega na tym, że osoba chora odczuwa silny lęk przed przytyciem i konsekwentnie zmierza do osiągnięcia jak najniższej masy ciała. Zazwyczaj, stwierdza się niedożywienie różnego stopnia z wtórnymi zmianami hormonalnymi i metabolicznymi oraz zaburzeniami funkcjonowania organizmu. Anoreksja uznawana jest za chorobę o podłożu psychicznym. Dość często błędnie uważa się, że anoreksja łączy się z brakiem apetytu, prawda jest jednak taka jest jednak, że osoba chora odczuwa głód, ale odmawia jedzenia z obawy przed zwiększeniem wagi. Osoba chorująca na anoreksje ma zaburzone wyobrażenie własnego ciała. Ciągle żyje w przekonaniu, że ma nadwagę bądź jest otyła. Wyróżnia się dwa główne rodzaje anoreksji:  typ restrykcyjny – dominuje głodzenie się. Nie występują tutaj stany objadania się, nadużywania środków przeczyszczających, odwadniających, nie dochodzi do wymiotowania, typ żarłoczno - wydalający – dochodzi do niekontrolowanego objadania się, indukowania wymiotów, stosowania środków przeczyszczających. Anoreksja - epidemiologia Zgodnie z badaniami statystycznymi, w skali globalnej na anoreksję cierpi około dwóch milionów osób. Szacuje się, że w krajach cywilizacji zachodniej w ciągu życia na jadłowstręt psychiczny cierpi od do 4,3 proc. kobiet oraz od 0,2 do 0,3 proc. mężczyzn. Anoreksja zdecydowanie częściej występuje u rasy białej, szczególnie w fazie dojrzewania. Faktem jest, że choroba ta zaczęła się pojawiać zdecydowanie częściej w XX wieku, nie jest jednak jasne czy za sprawą lepszej diagnostyki, czy faktycznych czynników środowiskowych, które skłaniały część osób do wspomnianego wzorca atrakcyjności, lansowanego w XX i XXI stuleciu. Anorexia nervosa po raz pierwszy została zdiagnozowana w 1873 roku przez Williama Gulla. Każdego roku w związku z drastyczną utratą wagi na świecie umiera około 500-600 osób, często w wyniku dalszej komplikacji bądź samobójstw. Szacuje się, że w Polsce problem ten dotyczy od 0,8% do 1,8% populacji dziewcząt poniżej 18 roku życia. Zobacz także: Czym są selektywne zaburzenia odżywiania? Anoreksja - rozpoznanie Międzynarodowa Klasyfikacja Chorób ICD-10 przedstawia następujące kryteria diagnostyczne anoreksji: utrata masy ciała, prowadząca do wagi ciała co najmniej 15 procent poniżej prawidłowej lub oczekiwanej dla danego wieku i wzrostu chorego; stosunek masy ciała jest narzucony przez samego chorego poprzez unikanie tuczącego pożywienia, a ponadto przez prowokowanie wymiotów, stosowanie środków przeczyszczających, wyczerpujące ćwiczenia fizyczne, stosowanie leków tłumiących łaknienie lub środków moczopędnych; postrzeganie siebie, jako osoby otyłej oraz strach przed przytyciem, co prowadzi do narzucania sobie niskiego progu masy; obawa przed otyłością występuje w formie natrętnej myśli nadwartościowej; zaburzenia endokrynne, przejawiające się u kobiet, zanikiem miesiączkowania, a u mężczyzn utratą zainteresowań seksualnych i potencji. Stwierdza się również podniesienie poziomu hormonu wzrostu oraz zmiany metabolizmu hormonu tarczycy i zaburzenia wydzielania insuliny. Wyróżnia się również kryteria anoreksji psychicznej według DSM-IV-TR:  odmowa utrzymywania masy ciała na poziomie minimalnej masy prawidłowej dla wieku i wzrostu; nasilona obawa przed przyrostem masy ciała i przytyciem, nawet w przypadku niedostatecznej masy ciała; wpływ nieprawidłowego postrzeganie własnej sylwetki na samoocenę oraz aktualną masę ciała; u kobiet po rozpoczęciu miesiączkowania, może wystąpić jej zanik, przez okres, co najmniej trzech kolejnych cyklów miesięcznych, (jeśli miesiączka występuje tylko w następstwie stosowania hormonów np. estrogenów, kobieta uważana jest za niemiesiączkującą). Zobacz: Co może oznaczać brak miesiączki? Anoreksja - przyczyny Dokładna przyczyna anoreksji nie jest poznana. Podobnie jak w przypadku wielu chorób, prawdopodobnie jest to połączenie czynników biologicznych, psychologicznych i środowiskowych. Anoreksja - przyczyny psychologiczne Osoby popadające w anoreksje obrazują na perfekcjonizmie w różnych dziedzinach swojego życia, a co za tym idzie, na nadmiernej koncentracji nad własnym ciałem. Przyszli anorektycy charakteryzują się wysoką inteligencją, w szkole są to zazwyczaj prymusi. Wielu działaniom, jakie podejmują towarzyszy lęk przed niepowodzeniem i niepewność sukcesu. Kolejną charakterystyczną cechą jest zaniżona samoocena. Osoby o niskiej autokrytyce opisywane są, jako nadwrażliwe, lękliwe, napięte emocjonalnie, podejrzliwe i nieufające innym. Cechuje je negatywna postawa wobec samych siebie, nadwrażliwość na krytykę, poczucie beznadziejności. Niektóre osoby z anoreksją mogą mieć obsesyjno-kompulsywne cechy osobowości, które ułatwiają trzymanie się ścisłej diety i rezygnację z jedzenia pomimo głodu. Mogą mieć skrajną skłonność do perfekcjonizmu, co powoduje, że myślą, że nigdy nie są wystarczająco szczupli. Mogą też odczuwać wysoki poziom lęku i angażować się w restrykcyjne jedzenie, aby go zmniejszyć. Anoreksja - przyczyny biologiczne Chociaż nie jest jeszcze jasne, które geny są zaangażowane, mogą wystąpić zmiany genetyczne, które zwiększają ryzyko wystąpienia anoreksji u niektórych osób. Niektórzy ludzie mogą mieć genetyczne skłonności do perfekcjonizmu, wrażliwości i wytrwałości - wszystkie cechy związane z anoreksją. Zobacz: Czy mężczyźni cierpią na anoreksję? Anoreksja - przyczyny środowiskowe W dzisiejszych czasach za jedną z głównych przyczyn anoreksji uważa się powszechny kult piękna i szczupłej sylwetki. Promowanie w środkach masowego przekazu chudych modelek, nadmiernej aktywności fizycznej i stereotypu, że osoby tylko o najmniejszym rozmiarze ubrań mogą mieć powodzenie w życiu, ogromnie wpływa na świadomość dziewcząt w okresie adolescencji. W pogoni za aktualnymi trendami stosują diety odchudzające, uprawiają przesadną aktywność fizyczną a w najgorszym przypadku stosują leki przeczyszczające w celu osiągnięcia wymarzonej figury. Istnieje również przekonanie, że jeśli będą dbać o swoje ciało, to zapobiegną powstawaniu wielu chorób. Jest w tym oczywiście racja, ale przesadne pielęgnowanie ciała i zdrowia również działa w przeciwnym kierunku i może powodować określone schorzenia. Przeczytaj także: Geny decydują kto ma jaką sylwetkę Anoreksja - czynniki ryzyka Anoreksja występuje najczęściej u dziewcząt i młodych kobiet. Jednakże, coraz częściej to zaburzenie odżywiania obserwowane jest również u młodych chłopców i mężczyzn - prawdopodobnie wynika to z rosnącej presji społeczeństwa. Ogólnie, anoreksja występuje najczęściej u młodych osób, nastolatków. Nie wyklucza to natomiast wystąpienia tego zaburzenia odżywiania w pozostałych grupach wiekowych, choć rzadko występuje u osób po 40. roku życia. Nastolatki mogą być bardziej narażone ze względu na wszystkie zmiany, jakie zachodzą w ich ciałach w czasie okresu dojrzewania. Ponadto, presja rówieśników oraz wrażliwość na krytykę i przypadkowe komentarze odnoszące się do wagi i sylwetki również mogą wpłynąć na rozwój jadłowstrętu. Pozostałe czynniki ryzyka anoreksji to: czynniki genetyczne - zmiany w określonych genach mogą narazić niektóre osoby na większe ryzyko anoreksji. U osób z krewnym pierwszego stopnia - rodzicem, rodzeństwem - z zaburzeniem, występuje zwiększone prawdopodobieństwo rozwoju anoreksji, dieta - dieta stanowi czynnik ryzyka rozwoju zaburzeń odżywiania. Istnieją mocne dowody na to, że wiele objawów anoreksji to w rzeczywistości objawy głodu. Głód wpływa na mózg i zmiany nastroju, zaburzenia myślenia, niepokój i zmniejszenie apetytu. Głód i utrata masy ciała mogą zmienić sposób pracy mózgu u osób wrażliwych, co może utrwalić restrykcyjne zachowania żywieniowe i utrudnić powrót do normalnych nawyków żywieniowych, sytuacje stresowe - niezależnie od tego, czy jest to nowa szkoła, dom czy praca, rozpad związku, śmierć lub choroba bliskiej osoby, zmiana może wywołać stres emocjonalny i zwiększyć ryzyko anoreksji. Przeczytaj: Stres - dawny przyjaciel - dzisiejszy zabójca Anoreksja - objawy Pierwsze objawy anoreksji pojawiają się jeszcze przed rozwinięciem się pełnoobjawowego jadłowstrętu - chorzy nadmiernie koncentrują się na obrazie własnego ciała, jego wymiarach, niezadowoleniu z niektórych cech swojego wyglądu. Wyniszczająca głodówka wywiera wielki wpływ na psychikę młodego człowieka. Niedożywienie powoduje zmiany w funkcjonowaniu mózgu, które oddziałują na myśli, uczucia i zachowania. Typowymi objawami są rozdrażnienie albo apatia. W związku z tym nastolatka staje się krnąbrna, nie przyznaje się do choroby i odmawia leczenia. W początkowym okresie chora ukrywa ograniczanie jedzenia przed rodziną. W momencie, kiedy zauważa utratę masy ciała, następuje euforia, zadowolenie i coraz większa koncentracja na tym, aby zrzucić kolejne zbędne kilogramy. Dodatkowo pojawia się coraz większy lęk przed niekontrolowanym przytyciem. Z każdym dniem coraz bardziej się to pogłębia. Ze zwiększoną siłą osoba chora unika jedzenia, prowokuje wymioty bądź stosuje środki przeczyszczające. Stronienie od przyjmowania pokarmu staje się najważniejszą wyznawaną wartością. Z niechęcią uczestniczy w rodzinnym spożywaniu posiłków. Zamyka się na świat, unika jakichkolwiek kontaktów z grupą rówieśniczą, nie uczestniczy w życiu społecznym. Skupiona jest tylko na obrazie własnego ciała. Występuje również nieprawidłowe wyobrażenie wyglądu własnego ciała i zaburzona percepcja poznawcza interpretacji bodźców (dysmorfofobia). Choroba ta powoduje szereg objawów z zakresu funkcjonowania organizmu, są to między innymi: utrata tkanki tłuszczowej i masy mięśniowej, czego konsekwencją jest wychudzenie i wyniszczenie;  obniżenie temperatury podstawowej ciała poniżej 36 stopni Celsjusza; obniżenie ciśnienia krwi poniżej 120/70 mm Hg (pierwsze trzy ww. objawy są konsekwencją spowolnienia procesów metabolicznych);  zasinienie dystalnych części kończyn i obrzęki;  bradykardia, zaburzenia rytmu serca;  uczucie nadmiernej pełności w śródbrzuszu z wzdęciami i zaparciami;  zanik cyklu menstruacyjnego; zmiana wielkości macicy i jajników; pojawienie się charakterystycznego meszku na ciele – lanugo – z suchą, łuszczącą się skórą z tendencją do żółtego podbarwienia;  wypadanie włosów; osteopenia z osteoporozą (głównie u chorych z wieloletnim wywiadem chorobowym), stany zapalne żołądka i jelit, odwodnienie; zapalenie dziąseł, próchnica; żółta skóra; nietolerancja na zimno; zmęczenie; bezsenność. Redakcja poleca: Jak sobie radzić z bezsennością? Anoreksja - leczenie Leczenie anoreksji wiąże się ze stopniowym podnoszeniem wagi chorej osoby, połączonej z trwającą równocześnie terapią u psychiatry bądź psychologa, który przepisuje leki i lokalizuje czynniki behawioralne, wzmacniające tendencje do odmawiania przyjmowania posiłków. O ile same leki nie wpływają bezpośrednio na wzrost masy ciała, poprawiają one samopoczucie, eliminują stany lękowe oraz depresje, co pośrednio przyczynia się do powrotu do właściwych nawyków żywieniowych. Obecnie na świecie stosuje się równorzędnie wiele terapii psychicznych, wśród nich terapię kognitywną oraz tzw. terapię rodzinną Maudsley’a, w przebiegu której rodzice przejmują odpowiedzialność za karmienie chorych dzieci. W przypadkach skrajnej anoreksji stosuje się również hospitalizację oraz karmienie dojelitowe. Skuteczność poszczególnych terapii różni się znacznie w zależności od pacjenta. Niektóre osoby wracają do normalnej wagi po jednym epizodzie anorektycznym, u innych problem powraca w wielokrotnie. Anoreksja - powikłania Niebezpiecznie niska waga powoduje, że organizm anorektyka zostaje bardzo silnie osłabiony. Brakuje mu witamin i podstawowych składników odżywczych, zaburzone zostaje funkcjonowanie narządów wewnętrznych. Osoby chorujące na anoreksję powinny zdawać sobie sprawę z konsekwencji jakie niesie ze sobą ta choroba: zaburzenia koncentracji, przewlekłe zmęczenie, napady padaczkowe, zanik kory mózgowej w ośrodkowym układzie nerwowym, zaburzenie procesu termoregulacji (odczuwanie zimna), zaburzenia hormonalne (zanik miesiączki), zmniejszenie wielkości jajników oraz macicy (prowadzące do niepłodności), wzdęcia, zaparcia, bóle brzucha, wymioty, zapalenie błony śluzowej żołądka, nieprawidłowe funkcjonowanie układu krążenia, omdlenia, zaburzenia krzepnięcia krwi i rytmu serca, wypadanie włosów, kruchość i łamliwość paznokci, zajady w kącikach ust. Treści z serwisu mają na celu polepszenie, a nie zastąpienie, kontaktu pomiędzy Użytkownikiem Serwisu a jego lekarzem. Serwis ma z założenia charakter wyłącznie informacyjno-edukacyjny. Przed zastosowaniem się do porad z zakresu wiedzy specjalistycznej, w szczególności medycznych, zawartych w naszym Serwisie należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem. Administrator nie ponosi żadnych konsekwencji wynikających z wykorzystania informacji zawartych w Serwisie. Potrzebujesz konsultacji lekarskiej lub e-recepty? Wejdź na gdzie uzyskasz pomoc online - szybko, bezpiecznie i bez wychodzenia z domu. anoreksja jadłowstręt choroby i zaburzenia psychiczne problemy z jedzeniem zaburzenia odżywiania leczenie bulimii i anoreksji psychoterapia Na co choruje Angelina Jolie? Od lat podejrzewa się ją o anoreksję Angelina Jolie pod koniec kwietnia pojawiła się we Lwowie niszczonym przez wojska rosyjskie. Spotkała się z wolontariuszami, odwiedziła też dzieci w szpitalu.... Adrian Dąbek Przybywa "motylków". Psycholog ostrzega: przyjrzyjcie się dzieciom - Młodych ludzi z zaburzeniami odżywiania wyraźnie przybyło. Od roku pozostają poza zewnętrzną kontrolą. Nie chodzą do szkoły, nikt im się nie przygląda i żyjąc... Edyta Brzozowska Moje dziecko się głodzi. Skąd się bierze anoreksja? Najtrudniej jest przyjąć do wiadomości fakt, że choroba dziecka ma podłoże psychiczne, bo jest nieszczęśliwe, samotne i zagubione, ma zaniżone poczucie własnej... Katarzyna Koper Nie ma "zbyt małych" dzieci, aby zachorować na anoreksję Anoreksja (anorexia nervosa) – jadłowstręt psychiczny, to zaburzenie o podłożu psychicznym, dotyczące przyjmowania pokarmów. Zwykle na anoreksję chorują... Ewa Sękowska-Molga, psycholog dzieci i młodzieży | Redakcja Medonet 9 faktów o anoreksji i bulimii. Wyniki badań Academy of Eating Disorders Anoreksja to samotność – uważa prof. Katarzyna Kucharska z Instytutu Psychiatrii i Neurologii, powołując się na badania , słynnego amerykańskiego instytutu... AF Jak pokonać anoreksję? Choroba córki to wina matki Anoreksja, czyli jadłowstręt to choroba, która zazwyczaj ma bardzo niewinny początek. Zaczyna się od chęci zgubienia kilku zbędnych kilogramów, by z czasem... Fritizi Schwarz Nadchodzi czas lęków i borderline Euforia na zmianę z depresją, kompulsywne jedzenie, zaburzenia nastroju – zaczną dopadać nas coraz częściej. Psychiatrzy twierdzą, że w ciągu 10 lat problemy... Agata Sadurska Katarzyna Szklarczyk, faworytka „Top Model” chorowała na bulimię i anoreksję – Stosowałam głodówki. Potrafiłam przez pięć dni nic nie jeść, tylko pić kawę. Czułam się okropnie. Ta choroba jest straszna – wyznała Katarzyna Szklarczyk, jedna... Agnieszka Sztyler-Turovsky Anoreksja zaburza równowagę bakteryjną w jelitach Mikrobiom jelitowy osób cierpiących na anoreksję różni się od mikrobiomu występującego u zdrowych osób. Brak równowagi bakteryjnej ma ponadto związek z objawami... PAP | PAP Przekarmianie dziecka może prowadzić do bulimii lub anoreksji Przekarmianie dzieci może prowadzić do otyłości, bulimii, a nawet anoreksji - alarmują eksperci. Według nich zmuszanie dzieci do jedzenia jest w Polsce nadal... fot. Fotolia Anoreksja u Emilii zaczęła się od niewinnej diety. Spodobało się jej, że ma kontrolę nad swoim apetytem i ciałem, zapamiętale zrzucała więc kolejne kilogramy. Aż otarła się o jej strzeliło do głowy, że zaczęła się odchudzać? Już nie pamięta. – Wiem tylko, że koleżanki z pracy rzuciły hasło: Czas wziąć się za siebie! – opowiada 53-letnia Emilia Kmiecik z Krakowa. – Był maj 2000 roku, znalazłyśmy dietę zakazującą łączenia węglowodanów z białkami. Miała trwać 10 zaczynała, ważyła 58 kilogramów przy 163 cm wzrostu. Po 10 dniach strzałka wagi przesunęła się o cztery podziałki w lewo. – Byłam jedyną z dziewczyn, która wytrwała – opowiada. – Czułam się taka dumna, zadowolona. Cieszyły ją komplementy innych, że wysmuklała. Ale sama patrzyła w lustro i zaczęło się jej wydawać, że jeszcze daleko do doskonałości. Tu za grubo, tam też... – To mobilizowało mnie do dalszego odchudzania – przyznaje. – Z 1200 kilokalorii dziennie zaczęłam systematycznie schodzić na mniej. Odtłuszczone produkty, liczone co do sztuki plasterki wędlin. Wszystko pod kontrolą. Perfekcja w pilnowaniu menu. Zawsze taka byłam: jak coś miałam robić, to nigdy po łebkach tylko sumiennie, starannie, do końca. Pracowała w dziale księgowości w wojsku. Była doceniana. Dobry mąż, też wojskowy i córka… – Żyłam spokojnie, zwyczajnie – mówi. – I może dlatego znalazłam sobie nieziemski cel: chciałam schudnąć, ile się tylko da. Była u wielu lekarzy, żaden nie rozpoznał anoreksji Na imprezach rodzinnych zagryzała rzodkiewkę kęsem grahamki. Bliscy byli w szoku, bo wcześniej uwielbiała dobre jedzenie. Kiedy zeszła poniżej 50 kg, często słyszała, że źle wygląda. – Ale ja w lustrze widziałam wciąż grubą babę – opowiada. – Dla świętego spokoju, bo prosiła o to rodzina, poszłam do lekarza. Przepisał mi tabletki na depresję. Spowodowały… brak łaknienia! Kolejny lekarz też nie rozpoznał anoreksji. Doszukiwał się kłopotów gastrycznych. Inny sugerował ciążę, potem chciał wywołać miesiączkę, która zanikła.– Nawet lekarze myślą, że anoreksja jest problemem nastolatek – mówi. – A to nieprawda… Pod koniec 2002 roku Emilia ważyła już tylko 35 kilogramów. – Walczyły we mnie rozsądek z obsesją – tłumaczy. – Szarpałam się, rozdarta między lękiem o własne życie a pragnieniem bycia jak najszczuplejszą. Rozumiałam, że idę drogą do śmierci, ale nie chciałam z niej zejść. Kompletnie opadła z sił. Była osłabiona i wyczerpana. – Sześć lat temu doszłam do ściany – wspomina. – Ważyłam 27 kg. Straciłam kompletnie władzę w nogach. Nie byłam w stanie wejść na schody, bo prawie całkiem zanikły mi mięśnie. Wycieńczona trafiłam do szpitala. Przez trzy miesiące nie mogłam się ruszać!Na szczęście w tym czasie trafiła do dobrego psychologa. Iwona Wiśniewska od razu rozpoznała przyczynę jej złego stanu. – Dawała mi nadzieję, gdy inni ją zabierali – opowiada Emilia. – Jeden z lekarzy w Warszawie napisał, że nie przyjmie mnie na oddział, bo... jestem o 4 kg za chuda. Jak przytyję, to się mną zaopiekuje. Mąż Leszek i córka Karolina (dziś 32-letnia) byli przy niej, ale jak mogli zmusić ją do jedzenia? – Gdy już coś jadłam, to pamiętałam o sztuczkach anorektyczek – opowiada. – Jak brałam biały serek, od razu rozrabiałam go wodą, by wydawało się, że jest go więcej. Każdy produkt musiał być „light”. Jakimś cudem odrobinę przytyłam, na nowo uczyłam się chodzić. ma nadziei na cud, ale wierzy, że może być lepiej Ze zniszczonym chorobą żołądkiem, osteoporozą (za mało nabiału w diecie) i całą listą innych chorób Emilia musiała iść na rentę. Wysiłek w pracy mógłby ją zabić. – Od pięciu lat wegetuję – opowiada. – Każdy dzień jest podobny do drugiego, zaplanowany. Zupełnie nie mam energii, ale dalej się pilnuję. To już uzależnienie. W poniedziałek wiem, co zjem w piątek. Byle mało. Jak najmniej. Odzwyczaiłam organizm od normalnych posiłków. Do tego stopnia, że lekarze dawno zdecydowali: muszą odżywiać mnie także waży około 35 kilogramów. – Zmalałam, bo mam już nie 163, ale może 159 cm wzrostu – opowiada. – Ciało staruszki. Kondycję też. Emilia jest w kontakcie z Iwoną. Leczy się też w klinice w Warszawie. Jak sama mówi, „jest w stanie stabilnym, beznadziejnym”. – Kuruję chorobę duszy, która zjada ciało – mówi poetycko (sama pisuje wiersze). – Z nami, anorektyczkami, jest trochę jak z alkoholikami. Nawet jeśli nie piją, to i tak są chorzy, bo w każdej chwili mogą wpaść w ciąg. Ja w tym anorektycznym ciągu jestem już prawie 13 lat. Jak długo jeszcze? Chyba do końca...Nie lekceważmy tej choroby! Przykład Emilii jest dowodem na to, że anoreksja może dotknąć każdego. Utarło się, że chorują na nią wyłącznie młode, wrażliwe dziewczyny, a to jest tylko stereotyp. Wystarczy porozmawiać z dobrymi terapeutami, poszukać w internecie, by przekonać się, że nie jest ona obca osobom dojrzałym. Cierpią na nią również coraz częściej mężczyźni. Jeśli obsesyjnie liczysz kalorie, zmniejszasz porcje, a gdy inni mówią, że źle wyglądasz (za chudo), uważasz, że to bzdura, to powinieneś na pewno udać się do terapeuty. Im wcześniej, tym lepiej. zapytał(a) o 13:09 Jak zapaść w anoreksje? To pytanie ma już najlepszą odpowiedź, jeśli znasz lepszą możesz ją dodać 1 ocena Najlepsza odp: 100% Najlepsza odpowiedź Widzę, że chcesz zostać motylkiem. Ja nim jestem. Napisz do mnie na gadu 43917187 Odpowiedzi EKSPERTÉtrangčres odpowiedział(a) o 15:53 P i e r d o l n i j się ostro w łeb. Twoja głupota nie zna granic. Nie żryj nic. Miłej choroby i zniszczonego życia :)Radzę się ogarnąć :3 blocked odpowiedział(a) o 22:22 LUDZIE, ZNOWU BĘDZIE KOPIUJ->WKLEJ Z MOJEJ STRONY. fajnie, że jest coraz więcej debilnych pytań i muszę wklejać swoje własne odpowiedzi spod innych pytań od tego, że w anoreksję się WPADA. Nie da się zrobić "ot tak", pstryk i już nią wpadają w nią nieświadomie, i nigdy się nie przyznają, że ją i to cię nie zabije, bo nawet nie wiesz zapewne jak się odchudzać. Zakład, że nażresz się hamburgerów i pizzy po tygodniu? Nie wytrzymasz, to pewne. Musiałabyś stopniowo mniej jeść, a nie jednego dnia 5 kotletów, 10 kanapek i bigos, a drugiego wafel ryżowy i woda. Po czymś takim trafisz do szpitala nie z powodu, jak mniemam twojej wymarzonej anoreksji, ale osłabienia. Bo twój organizm nie jest tak głupi jak twój mózg i nie da się przekonać do schudniecia 20 kg w kilka efekt jojo? Po jakimś czasie przekonasz się, że chłopcy lecą na grubsze, a nie wieszaki, a wtedy niesamowicie trudno zostają zauważone jako anorektyczki nawet po kilku latach, a nie po tygodniu, jak zapewne masz jesteś aż taka głupia? Jak mówiłam- nie wytrzymasz tygodnia. A nawet jeśli, to złapią cie nauczyciele/rodzice i będziesz miała prze* ci odłączyć tylko owoce i warzywka, pij mnóstwo wody. Pewnie teraz przegryzasz batona. Powodzenia. Jak widzę takie coś to, chcę mi się rzygać! ANOREKSJA TO CHOROBA PSYCHICZNA! Nikt jej nie chce, od tego się umiera! Można co najwyżej być chudym jak patyk a nie być anorektyczką, Boże. blocked odpowiedział(a) o 16:23 Nie jedz i będziesz chuda jak patyk blocked odpowiedział(a) o 13:10 Last4You odpowiedział(a) o 13:13 ((: odpowiedział(a) o 23:54 Odchudzać, nic nie jeść, prowadzić to choroba psychiczna- wmawiasz sobie że cały czas jesteś gruba a tak nie jest. I nadal się odchudzasz nie patrząc na po co ci to? Lepiej mieć "kształty" niż być deską. Naprawdę! Pozdrawiam :) Anoreksja to choroba psychiczna ! chyba nikt nie chcę w nią popaść bo to coś okropnego blocked odpowiedział(a) o 16:56 To choroba którazaczyna sie w psychice :)dobry blog [LINK] poczytaj:) Też chce być chuda ale nie chce mieć taj okropnej choroby .. chociaż wiem ze może do tego dojść , gdyż jestem pro ana robię głodówki i do 200 kcl max na dzień Jesteś G Ł U P I A . chcesz sobie zniszczyc zycie i zostac motylkiem?- prosze bardzo. rob co chcesz , potem bedziesz zalowac Uważasz, że znasz lepszą odpowiedź? lub

jak wpaść w anoreksje